Loop ik daar vanmorgen over de camping naar de keuken om de vaat te doen, maak onderweg een praatje met wat buren, wordt geroepen om een kop koffie te drinken door iemand waar we gisteren een kacheltje voor in de voortent hebben gekocht, ja het schijnt hier echt wel eens guur te worden....kom uiteindelijk in de camping keuken aan, doe mijn afwasje terwijl we gezellig staan te praten, loop nog even naar de receptie om "De Week" op te halen, een gratis Nederlands tijdschriftje met de laatste nieuwtjes over de Costa Blanca en tevens een t.v. gids en geniet van het uitzicht over de baai van Altea. Tegen de tijd dat ik weer terugkom bij de caravan is de ochtend bijna om. Noel zit te lezen in het zonnetje en heeft zelf maar een kop koffie gezet. Ik voel me een beetje schuldig want hij heeft vannacht een jichtaanval gehad en doet het vandaag rustig aan. Gelukkig heeft hij altijd een kuur op voorraad die over het algemeen snel werkt. Onderweg kreeg ik allerlei tips wat Noel vooral moest proberen; kersensap drinken en als het enigszins kan ook kersen eten, veel water drinken, een bepaald medicijn die je bij de Pharmacia kan kopen voor € 3,00, ijs op je voet doen, je voet warm houden etc. Allemaal goed bedoeld...!
Ondertussen liep ik dus te mijmeren.....hoe doen die Ierse travellers dat toch? Zij hebben geen campingkeuken, toiletten, douches of wat dan ook. Zij staan geparkeerd langs de kant van de weg of op een rotonde. Ik neem mijn petje af voor die vrouwen want hoe gezellig zo'n afwasje ook is, ik moet er niet aan denken om dat te moeten doen zonder stromend water en afvoer. Dan heb ik het nog niet eens over de toiletgang of douchen. Bovendien staan zij niet onder het warme Spaanse zonnetje maar in de koude Ierse regen. Hoe komt een mens toch op zulke gedachten hè?
Na de lunch had ik nog net even tijd om een uurtje in de zon te zitten en toen was het al weer tijd om naar het smartlappenkoor te gaan. Een uurtje heerlijk zingen , Edelweiss, de glimlach van een kind, droomland, south of the border aiaiai en daarna nog een half uur oefenen voor het kerstkoor. Vooral Happy Christmas (John Lennon) is moeilijk. De mannen beginnen, de vrouwen een stukje en dan begint de ellende....de mannen zingen en de vrouwen moeten er tussen door op het juiste moment . En boy dat valt niet mee.... maar het is leuk en we hebben nog een paar weken de tijd.
Tegen 6 uur ben ik weer terug, nu is het toch te fris om buiten te zitten en we schuiven naar binnen, eten klaarmaken en dan uitrusten. Wat kan een mens toch moe worden van al dat overwinteren. Vraag me nog steeds af hoe die Ierse travellersvrouwen dat doen!
Totaal aantal pageviews
donderdag 21 november 2013
maandag 18 november 2013
De Spaanse herfst is begonnen.
Alweer een week om. De tijd vliegt voorbij. Ik hoor je denken.....wat doen jullie dan de hele dag? We beginnen de dag met een lekker ontbijtje, mail lezen, Word Feud bijwerken, ik moet mijn W F maatjes tenslotte tevreden houden, praatje maken met onze Ierse buurtjes, een beetje in de ochtendzon zitten en heel af en toe werken we ook een beetje. Kijk maar!
maandag 11 november 2013
Camping Cap Blanche
Het heeft even geduurd voordat we het één en ander aan de praat hadden wat de computer betreft, emailen etc. en ik ben er nog niet van overtuigd dat het echt allemaal gaat lukken. Maar we staan ondertussen al een weekje op camping Cap Blanche in Altea. We arriveerden donderdag 31october de verjaardag van onze jongste kleindochter Niamh die al weer 5 jaar is geworden. Deze foto is genomen tijdens de avondvierdaagse. Wat een plaatje is het toch he?
Zo grappig...toen we naar de door ons uitgezochte plek reden, werden we aangesproken door golfkennissen van Noel. Ze stonden op een veldje naast ons en alsof dat al niet toevallig genoeg was, stonden we ook nog eens naast een Iers echtpaar, Tom en Ruth. De plek waar we staan, is heel rustig in vergelijking met de rest van de camping die overspoeld is met Nederlandse overwinteraars die hier al jaren komen. Ze staan in het midden, heel dicht bij elkaar en dat benauwt ons een beetje. Zoals we nu staan, is prima.
De dag nadat we aankwamen, je zal het niet geloven, we wilden net wegrijden van de camping om wat boodschappen te gaan doen, werden we opeens geroepen en stonden de ouders van een vriendinnetje van onze dochter voor onze neus! Wat een klein wereldje.
Ondertussen staan we hier nu een week, Noel gaat bijna iedere dag jeu de boulen, ik ben veel naar het strand geweest, we hebben de nabije omgeving een beetje verkend (supermarkten!) en het begint een heel klein beetje vertrouwd te raken.
Het weer is tot nu toe fantastisch, zo rond de 25 graden maar volgende week wordt het wat koeler.
En ja hoor... dat poppetje in zee ben ik!
Zo grappig...toen we naar de door ons uitgezochte plek reden, werden we aangesproken door golfkennissen van Noel. Ze stonden op een veldje naast ons en alsof dat al niet toevallig genoeg was, stonden we ook nog eens naast een Iers echtpaar, Tom en Ruth. De plek waar we staan, is heel rustig in vergelijking met de rest van de camping die overspoeld is met Nederlandse overwinteraars die hier al jaren komen. Ze staan in het midden, heel dicht bij elkaar en dat benauwt ons een beetje. Zoals we nu staan, is prima.
De dag nadat we aankwamen, je zal het niet geloven, we wilden net wegrijden van de camping om wat boodschappen te gaan doen, werden we opeens geroepen en stonden de ouders van een vriendinnetje van onze dochter voor onze neus! Wat een klein wereldje.
Ondertussen staan we hier nu een week, Noel gaat bijna iedere dag jeu de boulen, ik ben veel naar het strand geweest, we hebben de nabije omgeving een beetje verkend (supermarkten!) en het begint een heel klein beetje vertrouwd te raken.
Het weer is tot nu toe fantastisch, zo rond de 25 graden maar volgende week wordt het wat koeler.
En ja hoor... dat poppetje in zee ben ik!
zaterdag 9 november 2013
Jarige kleindochter en de reis gaat beginnen
Zaterdag26 oktober vierde onze Ninte haar verjaardag, eigenlijk werd ze zondag pas 7 jaar maar alle gasten kwamen vandaag. En wat zag ze er mooi uit. Helaas waren opa en oma Eshuis er niet want opa had een valpartij op het station. Gelukkig liep het redelijk goed af. Na een hele gezellige middag kwam voor ons het moment van afscheid en daar vloeide toch een traantje bij. Tot gauw lieve kinders en kleinkinders.
En toen was het opeens zondagochtend, vroeg uit bed en de laatste dingetjes thuis, boel afgesloten en daar gingen we.... De caravan ophalen in Moerstraten. Hermie had de koffie klaar, nog even een laatste bakkie en dan gedag zeggen tegen Ellie, Maarten, Hermie en Theo. We werden uitgezwaaid en met , helaas een stevig windje, vertrokken we eindelijk. onze reis naar Spanje is begonnen!
,Ondanks de wind maar gelukkig met een gezellig zonnetje, verliep de reis voorspoedig totdat we in Luxemburg aankwamen , dringend benzine nodig hadden en de afslag voor de benzinepomp misten. We reden maar door totdat we de volgende zagen en dat was een heel eind! Wat erger was....we moesten ook weer terug met als gevolg dat we in het donker aankwamen in Saint Avoid bij onze camping Le Felsberg. Wat moesten we daar een steile helling op zeg! En degenen die mij kennen, weten wat een held ik ben in de auto. Ik zweette peentjes. Maar de auto en Noel natuurlijk deden het fantastisch.
We stonden prima en begonnen de volgende ochtend opgewekt aan de 2 e reisdag. Ook die verliep voorspoedig. We kwamen om een een of 5 in Dardilly bij Lyon aan en ik heb nog nooit zo'n enge kruising als daar meegemaakt, zelfs Noel vond het naar. Maar hij loodste weer met het grootste gemak de auto en caravan door de drukte heen en we kwamen veilig aan. Caravan weggezet en geprobeerd via WiFi contact te maken met thuis. Dat lukte niet maar we raakten wel in gesprek met een paar gezellige mensen uit Oosterhout. 3 wijntjes later hadden we nog net de moed om een blik soep open te maken en een stokbroodje te eten voordat we ons bedje opzochten.
De volgende ochtend vertrokken we vroeg en de eerste kilometers waren voor Didi, mijn naam is angsthaas, een nachtmerrie. We moesten over enge rotondes, drukke wegen, het verkeer vloog om ons heen maar ook nu ging alles weer goed. Er stond een stevige wind en het was bewolkt. Als we stopten voor een pauze was het fris en we konden ons moeilijk voorstellen dat het straks warmer zou zijn. De Spaanse grens kwam al aardig in zicht.
Om een uur of 4 kwamen aan op onze eerste Spaanse camping Les Pedres in Capmany. Dit ligt aan de voet van de Pyreneeën in een bos van oude kurkbomen. De eigenaren zijn Nederlanders. En ja hoor...hier kon ik een wifikaart kopen. Werkt niet helemaal zoals ik had gehoopt maar ik kan nu toch mijn blog bijwerken, wat berichtjes versturen en wat spelletjes spelen. Hoe bedoelt u...verslaafd??
En toen was het opeens zondagochtend, vroeg uit bed en de laatste dingetjes thuis, boel afgesloten en daar gingen we.... De caravan ophalen in Moerstraten. Hermie had de koffie klaar, nog even een laatste bakkie en dan gedag zeggen tegen Ellie, Maarten, Hermie en Theo. We werden uitgezwaaid en met , helaas een stevig windje, vertrokken we eindelijk. onze reis naar Spanje is begonnen!
,Ondanks de wind maar gelukkig met een gezellig zonnetje, verliep de reis voorspoedig totdat we in Luxemburg aankwamen , dringend benzine nodig hadden en de afslag voor de benzinepomp misten. We reden maar door totdat we de volgende zagen en dat was een heel eind! Wat erger was....we moesten ook weer terug met als gevolg dat we in het donker aankwamen in Saint Avoid bij onze camping Le Felsberg. Wat moesten we daar een steile helling op zeg! En degenen die mij kennen, weten wat een held ik ben in de auto. Ik zweette peentjes. Maar de auto en Noel natuurlijk deden het fantastisch.
We stonden prima en begonnen de volgende ochtend opgewekt aan de 2 e reisdag. Ook die verliep voorspoedig. We kwamen om een een of 5 in Dardilly bij Lyon aan en ik heb nog nooit zo'n enge kruising als daar meegemaakt, zelfs Noel vond het naar. Maar hij loodste weer met het grootste gemak de auto en caravan door de drukte heen en we kwamen veilig aan. Caravan weggezet en geprobeerd via WiFi contact te maken met thuis. Dat lukte niet maar we raakten wel in gesprek met een paar gezellige mensen uit Oosterhout. 3 wijntjes later hadden we nog net de moed om een blik soep open te maken en een stokbroodje te eten voordat we ons bedje opzochten.
De volgende ochtend vertrokken we vroeg en de eerste kilometers waren voor Didi, mijn naam is angsthaas, een nachtmerrie. We moesten over enge rotondes, drukke wegen, het verkeer vloog om ons heen maar ook nu ging alles weer goed. Er stond een stevige wind en het was bewolkt. Als we stopten voor een pauze was het fris en we konden ons moeilijk voorstellen dat het straks warmer zou zijn. De Spaanse grens kwam al aardig in zicht.
Om een uur of 4 kwamen aan op onze eerste Spaanse camping Les Pedres in Capmany. Dit ligt aan de voet van de Pyreneeën in een bos van oude kurkbomen. De eigenaren zijn Nederlanders. En ja hoor...hier kon ik een wifikaart kopen. Werkt niet helemaal zoals ik had gehoopt maar ik kan nu toch mijn blog bijwerken, wat berichtjes versturen en wat spelletjes spelen. Hoe bedoelt u...verslaafd??
Abonneren op:
Posts (Atom)